Ścieżka przyrodniczo-edukacyjna "Ptaki okolic Bradowca"

Nasza wyprawa wiedzie leśnymi ścieżkami Beskidu Sądeckiego, którego niemal cały obszar objęty jest ochroną w ramach Popradzkiego Parku Krajobrazowego oraz obszaru Natura 2000 Ostoja Popradzka PLH120019. Ochronie podlegają tu niezwykle cenne zasoby przyrodnicze. Równie ważne są walory krajobrazowe i dziedzictwo kulturowe. Warto o tym pamiętać podczas górskich wycieczek i z szacunkiem oraz troską traktować tutejsze szlaki i żyjące w ich otoczeniu rośliny i zwierzęta.

Edukacyjną ścieżkę przyrodniczą „Ptaki okolic Bradowca” przygotowało Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków we współpracy z Leśnym Zakładem Doświadczalnym w Krynicy-Zdroju. Ścieżka wykonana została w ramach projektu „Inwentaryzacja kluczowych gatunków ptaków polskich Karpat oraz stworzenie systemu ich monitorowania i ochrony” współfinansowanego przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej.

Pierwotnie niemal cały łańcuch Karpat pokrywały lasy. Na przestrzeni wieków człowiek przekształcił znaczną część regionu, zmieniając naturalne ekosystemy w zagospodarowane lasy, łąki, pola uprawne i osady. Mimo to Karpaty pozostały jednym z najbardziej zalesionych fragmentów Polski – obecnie lasy zajmują tu około 40% powierzchni. W samym Beskidzie Sądeckim lesistość jest większa i przekracza 70%. Ta wartość pokazuje, że lasy stanowią tu niezwykle ważny biotop – miejsce życia tysięcy gatunków roślin, grzybów i zwierząt.

Wśród ptaków związanych z karpackimi lasami najliczniejszą grupę stanowią gatunki reprezentujące rząd wróblowych. Najczęściej niewielkich rozmiarów, przez co trudne do wypatrzenia w gęstych koronach, przypominają o swojej obecności śpiewem, szczególnie donośnym wczesną wiosną. Należą do nich: zięba, bogatka, rudzik oraz drozdy – kos i śpiewak. Rozmiaru wróbla lub nieco większe, mało wyspecjalizowane, o niewielkich wymaganiach siedliskowych, występują licznie we wszystkich lasach.

Większe rozmiary osiągają ptaki krukowate, z których najczęściej spotykanym w lesie jest sójka. Nierzadko udaje się usłyszeć kruka za sprawą jego donośnego gardłowego krakania. W wyższych partiach gór można również natrafić na orzechówkę. Ale nie jest to łatwe, ponieważ ten rzadki ptak, o charakterystycznym czekoladowobrązowym ubarwieniu z licznymi białymi plamkami równomiernie rozłożonymi na całym ciele, prowadzi skryty tryb życia.

Najbardziej tajemniczą grupą ptaków leśnych są sowy. Prowadzą głównie nocny tryb życia. Wtedy polują na drobne ssaki lub ptaki, natomiast za dnia chowają się w dziuplach lub gęstych koronach drzew. Przyjrzyjmy się najmniejszej z nich – sóweczce, wielkością zbliżonej do szpaka. Jest aktywna głównie o świcie i o zmierzchu, podobnie jak inne sowy jest drapieżnikiem, żywi się drobnymi ptakami.

Ważnym elementem krajobrazu Beskidów są tereny rolnicze. Sprzyjają one bogactwu fauny i flory regionu, ale niezwykle istotne jest również ich znaczenie kulturowe. Trudno bowiem wyobrazić sobie dziś krajobraz Karpat bez ekstensywnie użytkowanych rolniczo kwietnych łąk czy górskich pastwisk pełnych pasących się owiec.

Z siedliskami łąk i pastwisk związany jest cały zespół ptaków, wśród których dominują wróblowe. Spotkamy tu m.in. skowronka, pokląskwę i pliszkę żółtą. Na dobrze zachowanych, ekstensywnie użytkowanych łąkach wieczorami możemy usłyszeć charakterystyczny donośny głos kreks kreks. Należy on do derkacza – skrytego ptaka z rodziny chruścieli, którego prawie nie sposób dostrzec wśród wysokich traw.

Łąki, pastwiska czy pola uprawne zwykle nie tworzą jednorodnego siedliska. Najczęściej towarzyszą im niewielkie kępy drzew lub krzewów. Są one bardzo ważne dla ptaków, które wykorzystują je jako miejsce schronienia, odpoczynku, zakładania gniazd lub poszukiwania pożywienia. W kępach tych gnieżdżą się m.in. gąsiorek, cierniówka, makolągwa, szczygieł i trznadel. Pierwszy z nich, choć niepozornych rozmiarów, to prawdziwy drapieżca. Żywi się większymi owadami, ale nie pogardzi też myszą czy jaszczurką. Swoje zdobycze nabija czasami na kolce krzewów, tworząc swoiste spiżarnie.

Tereny wykorzystywane rolniczo to również doskonałe żerowisko dla ptaków drapieżnych, które swoje gniazda zakładają w lasach. Dlatego dla zachowania tej grupy ptaków konieczne jest utrzymanie mozaiki tych różniących się biotopów. Najbardziej spektakularny z tej grupy, występujący również w Beskidzie Sądeckim, jest orzeł przedni. Znacznie częstszy jest mniejszy od niego orlik krzykliwy. Najłatwiej natomiast o spotkanie z pospolitym myszołowem.

Las przez swoją skomplikowaną strukturę dostarcza żyjącym w nim zwierzętom niezliczonych miejsc, w których mogą one poszukiwać pożywienia, ukrywać się czy, jak w przypadku ptaków, budować swoje gniazda. Każdy gatunek posiada swoją niszę odróżniającą go w mniejszym lub większym stopniu od innych gatunków. Dzięki temu zmniejsza się międzygatunkowa konkurencja o zasoby, takie jak pokarm czy miejsce na gniazdo.

Przyjrzyjmy się dnu lasu. W gęstej roślinności tego piętra krzątają się niespokojnie drobne ptaki, takie jak rudzik i strzyżyk. Poszukują tu pożywienia – owadów, ale także zakładają gniazda. W poszukiwaniu pożywienia zlatują tu również drozdy – kos, śpiewak i paszkot. Najłatwiej dostrzec je na nagiej ściółce, gdy w poszukiwaniu owadów przeszukują liście lub igliwie. Swoje gniazda zakładają jednak wyżej w krzewach i konarach drzew.

Kolejnym atrakcyjnym miejscem do życia w lesie są pnie, szczególnie tych najstarszych drzew. Pod ich korą znajdują się bowiem niezliczone larwy owadów. Szukają ich tutaj: dzięcioły, kowalik i pełzacze. Z nich wszystkich kowalik posiada cechy, na które warto zwrócić szczególną uwagę. Jako jedyny krajowy ptak potrafi chodzić po pniu z głową skierowaną w dół. Zajmuje dziuple wykute przez dzięcioły, których zbyt szerokie otwory wejściowe zwęża, zalepiając gliną.

Aby dostrzec ptaki wysoko w koronach drzew pomocna może okazać się lornetka, ale i tak najłatwiej stwierdzić ich obecność po śpiewie. Usłyszymy tu m.in. muchołówki, sikory i świstunki. Muchołówki wypatrują przelatujących owadów i łapią je w locie. Sikory i świstunki przeczesują zakamarki gałęzi i liści w poszukiwaniu niewielkich gąsienic. Wysoko w koronach można dostrzec największe ptasie gniazda, które należą do ptaków drapieżnych.

Obecność cyklu rocznego jest typowa dla wszystkich ptaków zamieszkujących strefę umiarkowanych szerokości geograficznych. Gatunki różnie reagują na zmiany pór roku i warunków pogodowych, przyjmując różnorodne strategie radzenia sobie z okresowym niedostatkiem pokarmu, wody lub niekorzystnymi warunkami.

Ptaki osiadłe nie odbywają sezonowych przelotów na zimowiska i z powrotem. Pozostają cały rok na jednym obszarze, gdzie się gnieżdżą, wyprowadzają potomstwo, pierzą się, żerują i zimują. U wielu w okresie jesienno-zimowym zanikają zachowania terytorialne. Tworzą one wtedy stada, np. sikory, raniuszki czy mysikróliki. Rozejrzyjmy się, czy nie dostrzeżemy ich gdzieś na trasie naszej ścieżki.

Zupełnie inaczej radzą sobie gatunki regularnych wędrowców, takie jak np. kapturka, muchołówka białoszyja czy bocian biały. Ponieważ odżywiają się przede wszystkim bezkręgowcami, zmuszone są jesienią do poszukiwania pokarmu w innych regionach Europy, a nawet świata. Wiosną na obszarach lęgowych zajmują terytoria i wyprowadzają pisklęta. W pełni lata przychodzi czas na wymianę piór na nowe i budowanie zapasów tłuszczu na zbliżającą się wędrówkę – jest to tzw. okres polęgowy. Na przełomie lata i jesieni przychodzi pora rozpoczęcia jesiennej wędrówki. Ptaki podążą w kierunku zimowisk, które mogą być położone blisko, np. w południowo-zachodniej Europie (jak u rudzika), lub znacznie dalej, np. w środkowej lub południowej Afryce (jak u muchołówki białoszyjej). Tam ptaki te spędzą okres, kiedy na ich lęgowiskach panuje zima i brakuje pokarmu. Jednak już na przełomie zimy i wiosny znów wyruszą w drogę – tym razem w przeciwną stronę, kierując się z zimowisk na środkowoeuropejskie obszary lęgowe. Okres ten nazywamy wędrówką wiosenną. W ten sposób roczny cykl ptaków wędrownych się zamyka. Znów nadchodzi wiosna…

Przechodząc przez las, widzimy, że nie wszystkie drzewa są żywe – niektóre obumierają lub są już martwe i stojąc lub leżąc, ulegają powolnemu rozkładowi. Taki widok może niektórym wydawać się nieestetyczny, ale trzeba pamiętać, że są one w lesie nie mniej potrzebne niż drzewa żywe. Zapominamy bowiem, że las tworzą nie tylko drzewa. Las jest ekosystemem złożonym z wielkiej liczby gatunków roślin, zwierząt, grzybów i mikroorganizmów połączonych wzajemnymi zależnościami i żyjących w określonych warunkach środowiska nieożywionego. Ekosystem tworzy spójną całość, a jednym z podstawowych przejawów jego prawidłowego funkcjonowania jest zjawisko krążenia materii i przepływu energii pomiędzy poziomami troficznymi. Martwe i zamierające drzewa są właśnie przejawem owych zjawisk w lesie – dzięki rozkładowi i mineralizacji materia organiczna przechodzi do postaci nieorganicznej, stając się znów przyswajalna dla roślin, które są podstawą piramidy troficznej całego ekosystemu.

Ale rola martwych i zamierających drzew jest dużo większa. Ich obecność przyczynia się do znacznego wzrostu różnorodności biologicznej. Z powstających prostych związków nieorganicznych korzystają rośliny, w tym nowe pokolenie drzew, dla których niezwykle ważna jest także wilgoć gromadzona w butwiejącym drewnie. Martwe drzewa są zwykle bogate w naturalne dziuple i wypróchniałe nisze, z których korzystają liczne ssaki (np. popielice) i ptaki (np. sowy, pełzacze). W miękkim martwym drewnie dzięcioły (np. trójpalczasty i białogrzbiety) zwykle kują swe dziuple. Poza tym w butwiejących pniach i konarach rozwija się wielka różnorodność bezkręgowców, które znajdują tu schronienie i pożywienie, co umożliwia przetrwanie zarówno gatunkom pospolitym, jak i licznej grupie organizmów rzadkich i zagrożonych wyginięciem. Bez martwych i zamierających drzew fauna i flora lasu byłaby o wiele uboższa.

Rzeki i potoki są nieodzownym elementem górskiego krajobrazu. Przetrwanie ptaków związanych z rzekami uzależnione jest od stopnia naturalności nadrzecznych biotopów. Największym zagrożeniem dla tej naturalności są regulacje, którym poddana została znaczna część rzek w regionie. Naturalnie meandrujące koryta, takie jak to Muszynki, nad którym się znajdujemy, są tu jednak ciągle obecne i skupiają najbogatsze zespoły ptaków nadrzecznych. Niemniej jednak postępująca zabudowa hydrotechniczna jest realnym zagrożeniem również tych ocalałych rzek. Dlatego podejmuje się wiele starań, by regulacje ograniczyć jedynie do miejsc, w których ze względu na ochronę przeciwpowodziową są one niezbędne.

Z nurtem rzeki i jego najbliższym otoczeniem związanych jest kilka ciekawych gatunków ptaków. Pluszcz, mimo że bliżej mu do wróbla niż do kaczki, żeruje pod wodą, nurkując lub chodząc po dnie rzeki w poszukiwaniu owadów. Można go spotkać przez cały rok, również w zimie na niezamarzniętych odcinkach rzek. Buduje kuliste gniazda z mchu, które umieszcza pod nawisami brzegów lub pod mostami. W podobnych miejscach gniazda buduje żółto ubarwiona pliszka górska. Obrała ona jednak inną taktykę zdobywania pożywienia – wyłapuje owady nad wodą i dlatego najczęściej można ją zobaczyć, jak stoi na kamieniach wystających ponad lustro wody.

Owadożerne są również brodziec piskliwy i sieweczka rzeczna – dwa gatunki ptaków siewkowych gniazdujące nad karpackimi rzekami. Związane są z kamieńcami górskich potoków porośniętych roślinnością we wczesnych stadiach sukcesji. W skąpo wyścielonych niewielkich zagłębieniach w gruncie zakładają gniazda, do których zawsze składają po cztery jaja.

Nieco inny tryb życia prowadzi bocian czarny. Ten długonogi amator ryb nad rzeką przebywa tylko w czasie żerowania, gnieździ się natomiast w starych lasach liściastych lub mieszanych, gdzie na wysokich drzewach zakłada swoje imponujące rozmiarami gniazda.